Do niego mówiła - Rosyjska dusza

Idź do spisu treści

Menu główne:

Do niego mówiła

Mikołaj Gumilew

Она говорила…
Николай Гумилёв

Она говорила: «Любимый, любимый,
Ты болен мечтою, ты хочешь и ждешь,
Но память о прошлом, как ратник незримый,
Взнесла над тобой угрожающий нож.

О чем же ты грезишь с такою любовью,
Какую ты ищешь себе Госпожу?
Смотри, я прильну к твоему изголовью
И вечные сказки тебе расскажу.

Ты знаешь, что женское тело могуче,
В нем радости всех неизведанных стран,
Ты знаешь, что женское сердце певуче,
Умеет целить от тоски и от ран.

Ты знаешь, что, робко себя сберегая,
Невинное тело от ласки тая,
Тебя никогда не полюбит другая
Такой беспредельной любовью, как я».

Она говорила, но, полный печали,
Он думал о тонких руках, но иных;
Они никогда никого не ласкали,
И крестные язвы застыли на них.


Do niego mówiła…
Przekład: Tadeusz Rubnikowicz

Do niego mówiła: „Kochany, kochany,
Chorujesz od marzeń, zamartwiasz się, lecz
Wspomnienia o byłym, jak kat niewidzialny,
Unoszą nad tobą grożący ci miecz.

Czy sny o miłości twej zawsze rozsądne,
Za jaką Najmilszą rozglądasz się dniem?
Spójrz miły, u twego wezgłowia przysiądę
I bajki odwieczne opowiem przed snem.

Wiesz dobrze, że ciało kobiece potężne,
Radością wprowadzi twój ród w błogi stan,
Wiesz dobrze, że serce kobiece jest śpiewne,
Potrafi uleczyć z tęsknoty i ran.

Wiesz dobrze, że ciało lękliwe, niewinne,
Od pieszczot się stroniąc stopnieje do cna,
Dlatego też wiedz, nie pokocha cię inna
Miłością bezbrzeżną, jak kocham cię ja”.

Do niego mówiła, lecz on osowiały,
Rozmyślał o rękach subtelnych, lecz tych;
Co nigdy nikomu pieszczoty nie dały
I wrzody krzyżowe trzymały się ich.


 
Wróć do spisu treści | Wróć do menu głównego