Menu główne:
Faina Nikolas
Świt, który nie nastał
Na koncertach, ten znany romans zapowiadają tak: „Abaza -
Badacze twórczej spuścizny Turgieniewa są nadal podzieleni w ocenie, co go natchnęło do napisania tego utworu i komu został poświęcony. Jedni przypuszczają, że został napisany pod wpływem zerwania romantycznej więzi pisarza z Tatianą Aleksandrowną Bakuniną -
Poznali się w czerwcu 1841 roku w Priemuchino -
Młodzi zakochali się w sobie od pierwszego wejrzenia, wydawało się, że byli dla siebie stworzeni: oczekiwane z niecierpliwością spotkania i spacery, rozmowy i gorące dyskusje, męczące rozłąki ożywiane korespondencją... Zawiązał się romans, ale namiętność dziewczyny szybko ostygła, Turgieniew także stawał się coraz chłodniejszy w uczuciach. W 1843 roku w ich odniesieniach nastąpił rozdźwięk i wkrótce doszło do ostatecznego zerwania.
Na zdjęciu obok:
Iwan Turgieniew
Poniżej:
Tatiana Bakunina
Pauline Viardot
Inni badacze uważają, że wiersze są poświęcone Pauline Viardot, z którą Turgieniew poznał się właśnie w roku 1843.
Pauline Viardot z domu Garcia (1821-
Viardot przyjaźniła się i utrzymywała kontakty z wieloma sławami tamtego okresu: Gounodem, Berliozem, Chopinem, Saint-
Viardot dużo koncertowała, występowała w najlepszych salach koncertowych Europy, ale swoją sławę zawdzięczała petersburskim sezonom. Wykonanie „Słowika” (Aleksandra Aliabjewa) stało się legendarne. Za każdym razem piosenkarka wyjeżdżała z Rosji obsypana drogocennymi prezentami. Pauline miała morze wielbicieli. Poświęcali jej swoje wiersze Aleksiej Pleszczejew, Władimir Benediktow, Apollon Grigorjew...
Turgieniew zakochał się bez pamięci w piosenkarce, gdy w 1843 roku usłyszał ją w „Cyruliku sewilskim”.
W listopadzie, tegoż roku, spotkał się z nią w domu Demidowa w Petersburgu. Dziewczyna była już żoną Louisa Viardota -
Stan cywilny ukochanej nie stanowił przeszkody dla uczuć Turgieniewa, namiętność do Pauline całkowicie nim zawładnęła. Pisarz miał wiele romansów, z których ani jeden nie zakończył się małżeństwem, ale miłość do Viardot okazała się najcudowniejszym romansem, trwającym 38 lat!
W 1845 roku Turgieniew opuścił Rosję, by być blisko Pauline. Z jej rodziną jeździł po świecie, mieszkał z nimi w różnych krajach, stopniowo stając się nieomal członkiem rodziny. Kochał Pauline do śmierci, a do jej czworga dzieci odnosił się jak do własnych. Ona zaś była recenzentem jego twórczości, wraz z małżonkiem, który przekładał utwory Turgieniewa na język francuski, propagując osiągnięcia rosyjskiej kultury. Światowa popularność piosenkarki, stawiała także pisarza w jak najlepszym świetle. Prawdziwy charakter stosunków Viardot i Turgieniewa, nadal jest dyskusyjny.
Powróćmy teraz do wiersza: w chwili jego powstania Turgieniew miał 25 lat, jednakże odnosi się wrażenie, że został napisany przez człowieka, który przeżył długie życie. W ocenie krytyków literackich można odnaleźć kompromis -
No cóż, bardzo przekonujące i logiczne przemyślenia, może nawet tak było, ale… Jest jeszcze jedna wersja co do adresatki arcydzieła, mało znana i słabiej uzasadniona: nie wykluczone, że poświęcony on nie wybitnej damie, a prostej pracownicy ziemiańskiego dworu. Matka pisarza -
Pierwsza miłość syna wzburzyła Warwarę Pietrownę, mówiło się, że nawet własnoręcznie go wychłostała, ale nie rozwiązało to sprawy. Jewdokija została natychmiast odesłana ze Spasskiego do Moskwy, gdzie zajęła się robótkami ręcznymi, mieszkając w niedużym domu przy ulicy Prieczistienki. Tu, 8 maja 1842 roku, urodziła się córka Turgieniewa -
Chociaż wśród badaczy twórczości pisarza są rozbieżności w ocenie, komu właściwie był poświęcony ten wiersz, to w jednym są absolutnie zgodni -
Wiersz „W drodze” jest najbardziej znanym poetyckim utworem I. Turgieniewa i posłużył za podstawę jednego z najsłynniejszych rosyjskich romansów, nazywanego często od rozpoczynających go słów -
Abaza -
Jelenie Aleksandrownie Mieszczerskiej, córce księcia Aleksandra Wasiljewicza Mieszczerskiego, w rękopisach ojca udało się odnaleźć materiały, w których wspomina swoich byłych towarzyszy broni. W latach 1843-
O osobowości Erasta Abazy ́ (1819-
Erast pełnił służbę, jako żołnierz zawodowy, w Lejb -
Pewnego pięknego dnia, Erast zwyczajowo sięgnął do torby po talię, którą własnoręcznie włożył tam rano i doznał szoku: zamiast kart, w torbie znajdował się obrazek Bogurodzicy. Przesądny i religijny huzar poczytał to za ostrzeżenie sił wyższych i natychmiast złożył przysięgę, że nigdy więcej kart nie weźmie do rąk. Dochował przysięgi z właściwym sobie zdecydowaniem i sumiennością.
W czasie wojny krymskiej, w 1855 roku, Abaza przeniósł się do Pieszego Wojskowego Pułku, by ruszyć na front. Został dowódcą batalionu w oblężonym Sewastopolu. Wieczorem, 10 maja, po zaciętej walce na 5-
W 2003 roku wzniesiono pomnik na przypuszczalnym miejscu pochówku Erasta Abazy -